Kendi halinde yaşayan adam, uzleti tercih etmiş ve kendini toplumun mutluluğuna adamıştı. Doğu batı ayırımı yapmadan mutluluğa ilişkin tüm klasik eserleri okumuştu. Okudukça daha önce öğrendiklerinin ne kadar banal ve kof olduğunun ayırdına varmıştı.

Kimisi mutluluğu haz olarak anlatmış, kimisi bedene ilişkin estetik olarak, kimisi sahip olunan maddi değerlerle, kimisi sosyal statü, kimisi söylenen ve yazılan güzel sözler, şiirler, kimisi ruhun itminane kavuştuğu an, kimisi de iktidar gücü olarak anlatmıştı. Ama yalnızlığı seçen adam ise; duyguda, düşüncede, inançta, renklerin ve dillerin farklılığında özgürlük ve demokratik yaşamda ortaklaşma olarak algılamış, anlatmak istemişti. Ne oldu ise bundan sonra ona olmuştu.

Muhalif bir ruha sahip olması hasebi ile hep marjinalize edilmek istenmişti. Fakat O, duruşunda taviz vermeye hiç de niyetli değildi. Zira okuduğu kitaplar ona bağımlı olmamayı öğretmişti.

Toplumda görülen mankurtlaşma politikasını hazm edemiyordu. Aydın dediğin, halk adına muhalif kimliğini korumalı diye düşünüyordu. Sisteme entegre olmuş ve muhalif olma ama gerçeklik adına muhalif olma yetisini yetirmiş sözde aydınlara oldum olası ırak duruyordu.

Yalnız adam sanki tek başına dev bir topluluk gibiydi. Sahip olduğu bilgi birikimi ve entelektüel cesaret onu aşılmaz kılıyordu. Öyle korkuyu görünce eğilip bükülen, eyvallah deyip kaçanlardan değildi. Bilgi gücünün kendisine sağladığı güçle heybetli bir duruşa sahipti. Muhalifleri bile ona saygı duymaktan başka bir seçeneğe sahip değildi.

Bütün bu meziyetlerine karşılık son derece sevecen ve her daim mütebessim bir simaya sahipti. İnsana güven telkin eden bir mutluluk çınarıydı.

Dev bir çınar ağacı gibi herkesi ama herkesi gölgesinde barındırmak isteyecek kadar geniş gönüllü bir adamdı...